Bardzo byłem ciekaw włoskiego kina z takim pomysłem - zwykle jeśli myślę "kino europejskie", to myślę o Francji, ewentualnie Wielkiej Brytanii, włoskie filmy wydają mi się błahe. Ten nie, jest nawet lepszy niż miałem nadzieję. Humor w odpowiednim stężeniu, ale i wzruszenia jest bardzo dużo, a dobry komediodramat to dla mnie fantastyczne przeżycie. Postacie są wciągające i trudno mi nawet oceniać aktorstwo, bo po prostu wszyscy grali tu do jednej bramki, czyli żeby pokazać emocje i pozwolić się zastanowić widzowi jak to jest z prawdą w bliskich relacjach między ludźmi. Nie ma gwiazdorzenia i nie ma ogonów. I o to chyba chodzi, przekaz jest czysty i szczery, warto go sobie posłuchać na własną rękę, żadne środki artystyczne nie powinny w tym przeszkadzać. Więc dobrze, że to jest sztuka środka - dość teatralna w konstrukcji (klasyczna jedność czasu, miejsca i powiedzmy że akcji) i bez stroszenia piórek. Ale zakończenie to prawdziwa bomba: artysta ma prawo czniać poprawność, gdy ma to sens.
"włoskie filmy wydają mi się błahe" - dość zaskakująca opinia na temat kinematografii reprezentowanej przez de Sicę, Rosselliniego, Viscontiego, Felliniego, Antonionego, czy Pasoliniego ;)
Sorrentino tak kompletnie mnie nie zainteresował, że znam tylko tytuły. Interesował mnie kiedyś "Pokój syna", ale jakoś mnie ominął. Moje skojarzenia takie są i tyle, nie ma co się doszukiwać ani udowadniać, bo to nie wynika z wiedzy, jak widać. =}
napisał o Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie
Bardzo byłem ciekaw włoskiego kina z takim pomysłem - zwykle jeśli myślę "kino europejskie", to myślę o Francji, ewentualnie Wielkiej Brytanii, włoskie filmy wydają mi się błahe. Ten nie, jest nawet lepszy niż miałem nadzieję. Humor w odpowiednim stężeniu, ale i wzruszenia jest bardzo dużo, a dobry komediodramat to dla mnie fantastyczne przeżycie. Postacie są wciągające i trudno mi nawet oceniać aktorstwo, bo po prostu wszyscy grali tu do jednej bramki, czyli żeby pokazać emocje i pozwolić się zastanowić widzowi jak to jest z prawdą w bliskich relacjach między ludźmi. Nie ma gwiazdorzenia i nie ma ogonów. I o to chyba chodzi, przekaz jest czysty i szczery, warto go sobie posłuchać na własną rękę, żadne środki artystyczne nie powinny w tym przeszkadzać. Więc dobrze, że to jest sztuka środka - dość teatralna w konstrukcji (klasyczna jedność czasu, miejsca i powiedzmy że akcji) i bez stroszenia piórek. Ale zakończenie to prawdziwa bomba: artysta ma prawo czniać poprawność, gdy ma to sens.
"włoskie filmy wydają mi się błahe" - dość zaskakująca opinia na temat kinematografii reprezentowanej przez de Sicę, Rosselliniego, Viscontiego, Felliniego, Antonionego, czy Pasoliniego ;)
Współczesne. O starych włoskich filmach nie myślę w ogóle, chyba że migną gdzieś "Między słowami". =}
http://www.filmweb.pl/person/Paolo+Sorrentino-145500
tylko jeden przykład, jest ich więcej
Sorrentino tak kompletnie mnie nie zainteresował, że znam tylko tytuły. Interesował mnie kiedyś "Pokój syna", ale jakoś mnie ominął. Moje skojarzenia takie są i tyle, nie ma co się doszukiwać ani udowadniać, bo to nie wynika z wiedzy, jak widać. =}
Wynika z wiedzy - skąpej ;)
i oryginalna, jak to u Kocia ;)
Nanni Moretti - jak najbardziej na tak tak.