Profil użytkownika kocio

Biografie łatwo spłycić tak, że przypominają przeglądanie slajdów z wycieczki - najpierw było to, potem tamto... I sens dramaturgii zanika. Ale to jest dobrze poprowadzony film, wydarzenia nie sprawiały na mnie wrażenia obowiązkowych punktów do odbębnienia. Bohaterowi wyraźnie brakuje charyzmy Freddy'ego, ale ma swój styl i urok, tylko dużo łagodniejszy. Za to Lee w roli Briana Maya mnie powalił - miałem pełne złudzenie, że to prawdziwy muzyk. Nie jestem fanem Queen, ale to piękna muzyka i zyskała na oprawieniu jej w kontekście większej historii. Niestety straciła przez to, że była poszatkowana. Technicznie brawa dla montażysty, że potrafił skrócić piosenkę do kilkudziesięciu sekund tak, że nie widać w tym szwów, tylko czuję dezorientację, że czegoś brak. Chciałbym żeby choć jedna była w całości jako ilustracja wydarzeń. Ale nawet niektóre fragmenty w kontekście tej opowieści łapały za gardło. Nie żałuję seansu i trochę się wzruszyłem, a film okazał się lepszy niż się spodziewałem.

Trochę na wyrost było oczekiwanie, że będzie to film wywołujący ciarki jakąś tajemnicą, żeby było bardziej emocjonująco i gatunkowo w sensie "mystery thriller". Ale sprawdziła mi się reszta oczekiwań - zwykły dramat psychologiczny, studium obcości i poszukiwania siebie. Fajne dialogi, wszystkie dość naturalne (zwłaszcza te z udziałem chłopca!), bardzo przekonująca postać głównej bohaterki, scenariusz układający się w jakąś opowieść, nie będący zlepkiem scen, to wszystko mi się podobało. Niewiele muzyki też mi pasowało. Nie ma tu cukierkowości, powrót córki/żony/matki marnotrawnej wywołuje lęk, nieufność, żal, a nie falę radości w rodzinie. Bo to trudna sytuacja dla wszystkich. Alicja/Kinga jest szczera i to jest w niej ciekawe - czasem jest nieznośna, a czasem czuła albo zabawna. Ale mówi wprost, choć czasem męczyło mnie to, że milczy. Najbardziej zabawne sceny to zabawa w przeklejanie karteczek i epizod Darka w restauracji - nie były przeszarżowane i nie zmieniały klimatu.